ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که هرچه بیشتر همرنگ جماعت باشی، احساس خوشایند بهتری خواهی داشت. دنیایی که به ما القا کرده است بینی‌های عمل‌کرده زیباترند، صورت‌های زاویه‌دار قابل قبول‌ترند، گونه‌های برجسته، خوش‌عکس‌ترند و پوست‌های کشیده، دلنشین‌تر!
دنیایی که ما را به جایی رسانده که گاهی کک‌های طبیعی زنان و مردان اروپایی هم برای‌مان حسرت‌آور و نشانی از زیبایی بیشتر است؛ آنقدر که دلمان بخواهد روی صورت صاف و شفاف‌مان لک و کک بکشیم. اما فکر نمی‌کنید چنین دنیایی، ما را به بیراهه می‌برد؟ شاید بهتر است که کمی آگاهانه‌تر و هوشمندانه‌تر به این موضوع نگاه کنیم؛ آن‌وقت است می‌توانیم آن فرد با اعتماد به نفسی باشیم که زیبایی طبیعی خودش را نشانی از سلامتی می‌داند. کسی که می‌داند متفاوت‌بودن، زیباتر از همرنگ جماعت‌بودن است!
تا پیش از اینها، آمار سالانه مصرف لوازم آرایشی در کشور، نشان از کمبود رضایت و اعتماد به نفسی بود که بسیاری از آدم‌ها نداشتند و سعی می‌کردند به واسطه آن، زیباتر از آنچه هستند، جلوه کنند. اما حالا خیلی وقت است که دست به دامن‌شدن به انواع و اقسام روش‌ها وعمل‌های جراحی زیبایی هم به آن اضافه شده است؛ دیگر اقدامات ساده‌ای مانند ژل و تزریق و بوتاکس که جای خود دارد و در بین این حجم از روش‌ها و تکنیک‌های زیبایی، تبدیل به نقل و نبات شده است.
اما فارغ از این موضوع که چرا اعتماد به نفس طبیعی نداریم، موضوع مهم‌تر این است که یعنی واقعا از عوارض این اقدامات هم خبر نداریم؟ اقداماتی که گاهی چنان تجربه‌های خوشایندی از خودشان برجای می‌گذارد که تبدیل به روال طبیعی زندگی یک فرد می‌شود؛ تزریق پشت تزریق. اما گاهی یک ناسازگاری پوستی، یک ناهمانگی با سیستم بدن و یک ناهنجاری اتفاقی در حین انجام آن، می‌تواند تبدیل به خاطره‌ای تلخ برای بیمار شود. خاطره‌ای که صرفا محدود به یادآوری ذهنی نمی‌شود و می‌تواند جلوی آینه‌ایستادن را هم برای فرد سخت کند؛ خیلی سخت!
عارضه همیشه حاضر
حتی روی یک قوطی شربت استامینوفن هم عوارض مختص به مصرف آن نوشته شده است؛ از حالت تهوع تا بی‌اشتهایی و خواب‌آلودگی. اما در برخی شرایط، عارضه مثبتی که بر درمان دردی که تحمل می‌کنیم، ارزشمندتر از عوارض احتمالی دارو است. این واقعیتی است که در برابر مصرف بسیاری از داروهای شیمیایی یا روش‌های درمانی با آن روبه‌رو هستیم؛ اما آنچه تفاوت میان استفاده از استامینوفن و تزریق ژل را مشخص می‌کند، ضرورت متوسل‌شدن به آنها است. گاهی برخی عوارض به دنبال درمان بیماری و دردی حاصل می‌شود که ارزشمندی درمان طولانی‌مدت آن، به عوارض کوتاه‌مدتش بدیهی است؛ اما گاهی به طور خودخواسته و بدون هیچ مشکل و بیماری، خودمان را به دست روش‌هایی می‌سپاریم که می‌توانستیم دچار عوارض احتمالی‌اش نشویم.
مثلا لخته‌شدن خون زیر پوست، عدم تقارن در محل تزریق و تغییر رنگ پوست، از جمله برخی احتمالات و عوارضی است که می‌تواند در اثر تزریق چربی، فرد را به دردسر بیندازد. دردسری که می‌توانست آن را به جان نخرد؛ یا گلوله‌شدن ژل در پوست و عفونت در ناحیه تزریق هم از عوارض جانبی و احتمالی در روش تزریق ژل به نقاط مختلف بدن است. اتفاقاتی که در بدن فرد وجود نداشت و او به طور کاملا آگاهانه و خودخواسته، خودش را به دامان آنها می‌اندازد.
این پیکران تراشیده
نمونه‌اش عمل لیپوماتیک یا همان پیکرتراشی است که منجر به خالی‌کردن بدن از چربی‌های اضافی می‌شود! عملی محبوب که بدیهی است باید توسط جراح مجرب و باتجربه انجام شود تا کمترین عارضه را داشته باشد، اما فارغ از آن، برخی عوارض آن اجتناب‌ناپذیر است؛ از جمله دردهای بعد از عمل، کبودی و عوارض بیهوشی که کمتر کسی است که نسبت به آنها آگاهی نداشته باشد. چه بسیار افرادی که به دست بهترین متخصصان هم نسبت به داروهای بیهوشی، عوارضی جدی نشان داده‌اند.
از آن مهم‌تر، عوارض جدی‌تر این عمل است که نمی‌توان گفت به طور حداکثری اما در برخی موارد رخ داده فردی که فقط به دنبال زیبایی بیشتر بوده را دچار مشکل کرده است؛ هماتوم یا جمع‌شدن مایعات بیش از حد زیر پوست که منجر به درست‌شدن کیسه آب می‌شود! شوک‌های عصبی، لخته‌شدن خون در ریه‌ها یا همان آمبولی و نهایتا ایجاد لخته‌های چربی یا آمبولی چربی از عوارضی است که در تاریخ این نوع عمل‌ها به ثبت رسیده است. بهتر نیست به جای پیکرتراشی یک‌شبه و در معرض احتمال ۰.۵درصدی چنین عوارض خطرناکی قرارگرفتن، خودمان به دست سبک زندگی سالم‌تر برای رسیدن به پیکری تراشیده بسپاریم؟
زیبایی درمانی!
«شاید بهتر است در صورتی تن به روش‌ها و تکنیک‌های زیبایی بدهیم که درگیر نوعی نقص، درد و دردسر در بدن‌مان هستیم؛ در چنین مواقعی، می‌توان همراه با درمان آن مساله زیباتر هم شد.» این توصیه قریب به اتفاق متخصصان پوست و زیبایی است که معتقدند تحمل و پذیرش عوارض این روش‌ها، زمانی قابل قبول است که فرد را به دردسری جدی انداخته باشد! در واقع عقلانی‌اش این است که بینی کسی که دچار پولیپ بوده و تنفس را برای او سخت و نفسگیر کرده است، باید عمل شود؛ اتفاقی که می‌تواند زیباترشدن بینی‌اش را هم برای او به همراه داشته باشد. موضوعی که اگر غیر از این و برای رفع چنین موضوع مهمی نباشد، تن‌دادن به خونریزی بیش از اندازه بینی در عمل جراحی، زیر بار داروهای بیهوشی‌رفتن، گرفتگی بینی در هفته‌های اول و…، خیلی طبیعی و حتی عقلانی به نظر نمی‌رسد!